Temat: Porównaj sposoby kreowania obrazów tańca i jego funkcje we fragmencie poematu
Kwiaty polskie Juliana Tuwima i wierszu Niech żyje bal Agnieszki Osieckiej.
W wierszu Agnieszki Osieckiej został przedstawiony obraz trwającego balu podczas, którego uczestnicy zabawy tańczą różne rodzaje tańców. W przypadku poematu Tuwima dominuje obraz tańczonego walca przez parę bohaterów wyodrębnioną spośród innych tańczących. W oby utworach można odczytać metaforyczne i dosłowne znaczenie obrazów tańca.
Podmiot liryczny w wierszu Osieckiej jest bezpośrednim uczestnikiem opisywanego balu, na który wszyscy jesteśmy zaproszeni, a nawet koniecznie musimy w nim uczestniczyć "[...] marsz na bal!", pomimo że kończy się on źle i nieoczekiwanie "Sucha kostucha, ta Miss Wykidajło/ wyłączy nam prąd w środku dnia,[...]". Zawarty w wierszu refren oraz powtórzenie i wyliczenie wyrażają muzyczność utworu. Uczestnikami balu, który zdarza się tylko raz i nie może być powtórzony są wszyscy ludzie, a każdy z nich tańczy dowolny, wybrany przez siebie taniec.
Bal ten stanowi metaforę naszego życia. Zarówno życie jak i bal nie mogą być powtórzone. Żyje się tylko raz tu i teraz, i tak jak bal, życie może zostać nieoczekiwanie zakończone. Ostatni wers refrenu "[...]i to życie zachodu jest warte!", podkreśla wartość ludzkiego życia.
W poemacie Tuwima, podmiot liryczny zwraca się bezpośrednio do adresata i wypowiada się w pierwszej osobie liczby pojedynczej. Obraz tańca, który przedstawia stanowi połączenie wspomnień z bieżącą chwilą. We wspomnieniach idealizuje swoją partnerkę nazywając ją "madonną", czy też "legendą", co również przekłada się na subiektywny opis wydarzeń. Dynamikę obrazu tworzą liczne porównania i wyliczenia, a na jego muzyczność składa się głównie graficzny układ tekstu.
Ten taniec stanowi źródło indywidualnych przeżyć, każdego z tancerzy. Bal ten odbywa się w lesie, na łonie natury i jest bardzo barwny, niczym wenecki karnawał masek. Jego uczestnicy stanowią pewną zbiorowość na tle, której wyróżnia się para bohaterów. Wszyscy tańczą walca, a ich taniec jest frenetyczny i dynamiczny.
W obu utworach został przedstawiony taniec, który stanowi metaforyczny obraz przeżyć. U Osieckiej jest to zbiór uniwersalnych przeżyć, gdyż na tle tańczących nie został nikt wyróżniony, kolejną różnicą jest różnorodność tańców występujących w wierszu. W poemacie Tuwima, zostały przedstawione indywidualne przeżycia, wyodrębnionej pary na tle innych tańczących, a tańcem wiodącym jest tam walc.
Wydaje mi się, że nie ma niczego lepszego niż piękny dom. Ja swój dom non stop upiększam i nie ma się co dziwić - tak jest po prostu przyjemniej. Wydaje mi się, że na stronie internetowej https://pm-m.pl/448-chryzantema jest bardzo wiele pięknych rzeczy, dzięki którym wnętrze mojego salonu, pokoju dziecięcego itd. jest ładniejsze :)
OdpowiedzUsuń